Σου το 'χα πει πως είναι σύντομο το πανηγύρι της ζωής, παιχνίδι ιλίγγου με ημερομηνίες που αλλάζουν όπως οι αριθμοί στο ταξίμετρο. "Εξαντλητικό" μου είπες...Σώπασα και συνέχισα κάθε βράδυ να βγαίνω στη γύρα για πάρτη σου. Με είδα χθες να περιμένω σε νυχτερινές στάσεις, στα όνειρα που κάνεις, καρτερώντας τα στο σκοτάδι να έρθουν να με βρουν.

Από το ραδιόφωνο η βραχνάδα της Dusty Springfield, κλείνει τα μάτια μου και με κάνει να μετράω ως το δέκα ανάποδα.

Πόσο καιρό έχεις να κοιτάξεις τον ουρανό τη νύχτα; μοιάζει με αντεστραμμένη πόλη. Πες μου..ποιος αντιγράφει ποιον; Οι πόλεις αντιγράφουν τα άστρα, σου ψιθυρίζω γέρνοντας πάνω σου.

Αυτό που νιώθω συνέχεια μέσα μου είναι τα βλέμματα...τα βλέμματα των ανθρώπων που κάποτε συνάντησα και κατοίκησα μέσα τους...και κατοίκησαν μέσα μου..

Και είναι ακόμη και όλα όσα ξέχασα να σου πω. {σα μαύρη τρύπα με καταπίνουν αγάπη μου φορές φορές..} Κατά τα άλλα, όλα είναι στην θέση τους μαζί με την καρδιά μου ..

Άκρα και καρδιά, μάλλον μόνο αυτά νιώθω πια...

Σ' ακούω ν' αναπνέεις κάπου, να μιλάς, να καπνίζεις με τον ίδιο τρόπο το νοιώθω φεύγοντας, το νιώθω μένοντας..

Το φεγγάρι σαν φακός νυχτοφύλακα που με ψάχνει μαζί μ' εμένα. Σκέφτομαι τη γεύση σου κι εκεί είναι που έχω πεθυμήσει και τον εαυτό μου..