αχινοί

Προσπαθούσε ώρα να της βγάλει τ’ αγκάθια από την πατούσα της. 

Καθάριζε πρώτα την άμμο και τα τραβούσε όσο πιο προσεχτικά μπορούσε για να μην την πονέσει.

 {Άγρια θάλασσα, επιθετική σχεδόν, γεμάτη κοφτερές πέτρες κι αχινούς. Είχε ακούσει μικρός πως τ΄αγκάθι αυτό μπορεί, αν δεν το βγάλεις, να φτάσει μέχρι την καρδιά, αλλά δεν της το έλεγε για να μην την τρομάξει-εκείνη από την άλλη ένιωθε ήδη την τσιμπιά στο περικάρδιο} 

Τον παρακαλούσε πονεμένη, γιατί αυτός ήταν ο δυνατός της άντρας, ήξερε όμως μέσα της πως ποτέ δεν θα καταφέρει να της τα βγάλει όλα, ιδίως τα πιο μεγάλα, έτσι κι αλλιώς όσοι αγαπούν τόσο πολύ τη θάλασσα αυτά παθαίνουν. Αυτός ακόμη σκυμμένος όμως πάνω της να προσπαθεί, ενώ που και που της χάιδευε τα πλευρά ψάχνοντας να βρει τα βράγχιά της.Το χαμόγελο στο πρόσωπό της βιαστικό όταν συνειδητοποίησε πως ποτέ αυτός ο άντρας δεν την κατάλαβε. Δεν έβλεπε πως μπαίνει συνέχεια στην αλμύρα, αλλά είναι απόλυτα στεριανή σαν το χώμα που αγαπά να κυλιέται. Κι αυτός επιμένει στα μακροβούτια για να την βρει. Μέχρι να σταματήσουν οι φυσαλίδες.

Πάρε ανάσα αγάπη μου

Μικρά χρυσόψαρα είμαστε

Κοιτάζοντας με μάτια ορθάνοιχτα το βυθό

αναζητούμε την επόμενη απόδραση

Τρέμω...