Κοιμήθηκα πλάι σου απόψε. Έγειρα πάνω σου σ' έναν ύπνο αγχωμένο. Στο όνειρο που άργησε σε βρήκα μέσα.Περίμενες στο πιο κάτω στενό.Το χέρι σου κρεμασμένη αγκαλιά γεμάτη χάδια.
Το μετά ανήκει στον έρωτα. Ακουμπώ το σώμα σου και η σκιά απ’ το παρελθόν παίρνει τη μορφή σου. Σε ποια μορφή να επιμείνω; Δυο σώματα, όμως ύλη καμιά, δείχνουν με το δάχτυλο του έρωτα τον δρόμο. Χάρτης κενός, δρόμος λειψός, γυμνά τα πόδια.
Γλιστρώ μέσα στο σύννεφο του αυριανού καφέ σου μασώ τις δάφνες της Πυθίας και πέφτω σε λήθαργο καθώς κοιτώ το χέρι σου να μακραίνει στη στιγμή. Χαϊδεύω το κορμί σου ζωντανό και ψάχνω να κρατηθώ, όμως από πού; Αλυσίδα δεν φοράς για να με δέσεις.
Με αφήνεις σε άλλα χέρια, στερνά καλοκαίρια. Οι νέες παλάμες με τόσο ψέμα να λεν τα χιλιοειπωμένα. Η μορφή η τότε θαμπή με αύρα ψυχρή το σώμα να ποτίζει. Έρωτας, προσωπικός έρωτας. Το παρελθόν στο σώμα μου και εγώ, σε χώρα ύπνου, ένα και το αυτό. Δυο φιγούρες μέσα και αντίκρυ. Με τον δείκτη να δείχνει το κενό και εμένα. Παγίδα να επιβεβαιώσεις την τότε σοφία σου και γω να σπαρταράω.
Ταξίδι δειλό με βάρκα το όνειρο; Με χάιδεψες με το δικό μου χέρι και τότε κατάλαβα πως δεν ήσουν εσύ. Με χάιδεψες και τα ακροδάχτυλα ήταν σανίδα σωτηρίας που με έριχναν ακόμα πιο βαθιά. Εσύ δεν χάιδευες… εσύ δεν είσαι εσύ!
Σου σπάω τον δείκτη, με τα δόντια. Δαγκώνω, τα δάχτυλα σου, τα δικά μου δάχτυλα, να μην δείχνεις. Φωνάζω με λέξεις άλαλες, χτυπάω το σώμα μου και αλαλάζω, γραπώνω τη σάρκα τη νέα που δειλιάζει απ’ αγάπη και ενδιαφέρον να με τραβήξει από τον εφιάλτη και να με σπρώξει στ' όνειρο. Κοιτώ το χέρι το καινούριο. στη στενωπό, το χέρι το ακριβό και αγκαλιά κρεμασμένη με χάδια αγαθά.
Κοιμήθηκα πλάι σου και κάναμε έρωτα. Έγειρα και σου είπα να με ξυπνήσεις αλλά τα σώματα βαριά, βαριά και αγχωμένα. Στο όνειρο δεν είσαι εκει, το όνειρο είσαι εσύ…
Ξύπνα με, ξύπνα με, άλλο δεν αντέχω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου