Είναι αστείο να ελπίζω σε κάτι καλύτερο κάθε που αλλάζει ο χρόνος; 

Να θέλω να κλείσω την πόρτα πίσω μου και ν' αφήσω απ' έξω το χάος ατάιστο; και αυτό να κλιμακώνει λες το παράπονό του νιαουρίζοντας. 

Και μετά ν' αρχίσω τις σκανταλιές..

να κρεμάσω την καρδιά μου έξω από την πόρτα για να μπορείς να τη δεις καθώς θα έρχεσαι..

να σφραγίσω τις λέξεις μου γιατί τελικά τίποτα απ' όσα νιώθω δεν θα μπορέσουν πραγματικά να πουν..

Ν' αλλάξω..για λίγο, για πολύ, δεν έχει σημασία...

Να διαβάζω πιο πολύ και ν΄ακούω τη μουσική σου ιδίως τα βράδια που μου λείπεις..κι όλα αυτά με σβηστά τα φώτα γιατί είναι αρκετή η λάμψη απ' αυτό που μέσα μου με καίει..κι εκεί μέσα στο φως και στο σκοτάδι να βλέπω τα χείλη σου την ώρα που τα φιλώ..αργά τη νύχτα..  

Κι έπειτα να πιάσω να φτιάχνω νέους αστερισμούς. Θα τους βαφτίζω με ότι όνομα μου κατεβαίνει. Ξανά και ξανά. Κάθε βράδυ. {Ψέμματα..τ' όνομά σου θα δίνω σε όλους} 

Να κάνω βόλτες μόνο μαζί σου. Στο κέντρο. Σε ένα προάστιο μίζερο η μή. Στο σαλόνι του σπιτιού μου. Μαζί σου. Θα γυρνάμε ο ένας γύρω από τον άλλο μέχρι να γίνουμε ένα. Να καίμε το μέλλον μας στην φωτιά και να την γιγαντώνουμε φτύνοντας μέσα της όλο το φαρμάκι του κόσμου. Για λίγο θα είναι. Θα κρατάει ο έρωτας μέχρι να ντυθείς. Να βάζεις την ζώνη σου στο τζιν και το σακάκι σου πρόχειρα. Μέχρι τόσο μου το επιτρέπω. Να ταξιδεύουμε οριζόντια και κάθετα. Με κάθε μέσο. Με κάθε τίμημα. Κατεδαφίζοντας ότι ξεπεράσαμε και οικοδομώντας νέους θόλους που θα μας στεγάσουν.

Στάσου κάπου ψηλά...Οι πόλεις αντιγράφουν τ' άστρα...