τον βραχο σου τον ενιωσα στο χερι μου...ενιωσα τα νυχια μου να προσπαθουν να τον σκαψουν, να μαλακωσουν απο την αισθηση των βρυων...δεν προσπαθω να τον κινησω...την θελω την σταθεροτητα του...μου προκαλει μια σιγουρια, οτι θα ειναι εκει...ομως εχω αναγκη να βρω την τρυφερη καρδια και την ζωη που κρυβει εκει που λιμναζει το αλμυρο νερο...και τωρα στεκομαι κατω απο την βροχη...στο βραχο αυτο που σε πρωτοσυναντησα...και δεν ξερω τι με βρεχει πιο πολυ...καμμια χαρα δεν κλεβεται τελικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου