Ξαπλωμένοι τ'ανάσκελα θυμάμαι, πάνω στις πευκοβελόνες τα κοιτάζαμε τα σύννεφα να φτιάχνουν σχήματα στο γαλάζιο φόντο. Να παίρνουν μορφές, να γίνονται πίνακες και να δροσίζουν την κάψα του καλοκαιριού. Κάποια στιγμή, σα να σχημάτισαν μιά καρδιά κι ένιωσα την δική μου να χτυπάει σαν τρελή. Σε είχε κλέψει ο ύπνος κι είχες για πρώτη φορά αφήσει το χέρι σου να κρατά το δικό μου. 
Θέ μου, κανε ετούτη η στιγμή να κρατήσει αιώνια, ευχήθηκα, κρατώντας την αναπνοή μου, μην τύχει και ξυπνήσεις, αποτραβήξεις το χέρι σου και χαθείς σαν σύννεφο.