Ποτέ δεν υπήρξα καλή στους απολογισμούς. Πίστευα πάντα στους λογισμούς: ό,τι πέρασε πέρασε, να δούμε από 'δω και πέρα τι κάνουμε.
Πρώτη χρονιά νιώθω πως μου οφείλω έναν απολογισμό- εφαλτήριο μέλλοντος- γεγονότων που αναμετρήθηκαν με την ψυχή μου. Δυο φουρτούνες που πάψανε, ένα ταρακούνημα γερό ενδιάμεσα και μια λιακάδα για την συνέχεια (δε θα γράψω "για το τέλος"). Διαπίστωσα ουλές που δε ματώνουν πια και η εικόνα τους βοηθά για το μελλοντικό σχηματισμό. Δεν λέω πια πως "δεν πρόλαβα" μα ότι "προλαβαίνω": να νιώσω, να ζήσω, ν' αγαπήσω, ν' αγαπηθώ, να βοηθήσω, να χαμογελάσω, να βραχώ από τη βροχή, από τη θάλασσα και να στεγνώσω μ' έναν ήλιο ιαματικό. Δεν ψάχνω για πόσο, για όσο.
Να έχουμε μια Καλή Χρονιά όλοι μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου