Διέκρινα τον εαυτό μου πίσω από έναν παλιό σοφά. Προσπαθώ με το νύχι να ξύσω να φτάσω ως το πλίθρινο μέσα. Πάντα με γοήτευαν τα παλιά σπίτια. Έπλεκα τις ιστορίες που κρύβουν, τα γέλια, τους τσακωμούς, τους αναστεναγμούς. Παλιό σπίτι πλίθρινο, λάσπη και χόρτα. Μια τζίβα που σε αρπάζει από τους ώμους να σε ταρακουνήσει να παλέψεις για όσα αγαπάς, για όσους σε αγαπούν, γιατί ναι, ίσως, άμα υπάρχουν κι αυτοί.

Μια βροχή βαριεστημένη βοηθά το ξέπλυμα της καταστροφής. Και στα παράθυρα black out κουρτίνες, να σου λένε πως κάποτε ήσουν εδώ , όμως τώρα απλά γράφεις για όσα δεν ισχύουν , δεν έγιναν, δεν πρόλαβαν.

Έχω ανάγκη μια μικρή καταστροφή μέσα μου. Να φέρει τα πάνω κάτω, να ρυμουλκήσει το βάρος του παρελθόντος σ’ έναν γκρεμό χωρίς ηχώ. Κανένας διασώστης νε μην το βρει.

Μην ψεύδεσαι. Ξέρω περισσότερα απ’ όσα νομίζεις και αν δεις τις πόρτες ανοιχτές, τα σκυλιά δεν θα ‘ναι δεμένα..