Αναστασία

χάνω τον ειρμό, καιρό τώρα
μου λες γράψε και τρομάζω σα να πρέπει να περιγράψω το κενό
και δε βρίσκω τι να πω παρότι το ζω

βλέπω συνέχεια τη μάνα μου στον ύπνο μου
τσακώνομαι μαζί της, όσο δεν είχα τσακωθεί ποτέ μου στην πραγματικότητα
μπορεί, μετά από τόσα χρόνια. να της κρατώ θυμό τάχα που το 'σκασε έτσι θεαματικά, παραμονή της γιορτής της, απ' το δικό της κενό;
Αναστασία και ίσως αυτή να ήταν η ερώτησή μου