Άφησε ολόκληρο καλοκαίρι πίσω της. Ένα καλοκαίρι μεγαλύτερη, μα όχι σοφότερη. Χρόνια τώρα άφηνε τη σοφία , σήκωνε τείχη και προγραμμάτιζε μεγάλες αποδράσεις μέσα στον ύπνο. 
Τις ζεστές ώρες της άρεσε να κάθεται στον κήπο και να ονειρεύεται κοιτώντας τις μύτες των παπουτσιών της. 
"Θέλω να φύγω" ψιθύριζε.
Την πρόφτασε εκείνος. Τον περασμένο Αύγουστο. 
'Άργησες" θαρρεί πως της είχε πει. 
Άσπρη γραμμή ανάμεσά τους και παιδικές ώρες.Τριανταφυλλί φουστάνι και το μαντήλι στα μάτια. Έκλαιγε.Το είχε παραδεχτεί. Δεν είναι εύκολο να βγαίνεις από τη μεγάλη ερημιά, ούτε να εγκαταλείπεις τη σιωπή στο πεζοδρόμιο.
Δυο πανσέληνοι κι ανοίγει το κεφάλαιο του φθινοπώρου. Με σχήμα. Με χρώμα και μυρωδιά. Προσθαφαιρέσεις, σ' ένα λιγωτικό δύο, για την αναμονή της πρώτης βροχής.
Πότε ήταν; Χθες; Πέρυσι; Πότε;
Το στόμα του υγρό και ζεστό.
¨Πόσες μέρες έχεις να με φιλήσεις;"
"Πόσες μέρες έχεις να κοιμηθείς;"
Μετρά τα σημάδια των αστερισμών στο σώμα, τραγουδά ένα άγνωστο παιδικό τραγούδι που μιλά σε γλώσσα ξένη, μα νοσταλγική, για μια θάλασσα βουτηγμένη στα σύννεφα, έναν δρόμο που φτιάξαν τα φύλλα, το παλιό αυτοκίνητο με την ανοιχτή οροφή, έναν τρελό αέρα που κάνει τις αφάνες να χορεύουν αγκαζέ και περιμένει να ενηλικιωθεί στο γιακά της σχολικής ποδιάς.
Χάρτινο καράβι στο νερό της μπανιέρας, το βάζουν να ταξιδέψει μέρες, βδομάδες, χρόνια μαζί.