Ολόκληρη η διαδρομή της ζωής μας ένα πήγαινε-έλα ανάμεσα στο κρεβάτι σου και στο δικό μου. Ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα στο χολ και τα γυαλιά σου στο γραφείο. //Σου τα έβγαλα εγώ πριν σε φιλήσω για μια ακόμη φορά// Βρέχω αλατόνερο τα χέρια μου και τα περνάω στα μαλλιά σου. Ίσως έτσι καταφέρω και σπείρω στη σκέψη σου ηλιοτρόπια, λιμάνια κι εμένα να σαλπάρω κι εμάς να σαλπάρουμε.

Δεν κουράστηκες απ' τα λάθη; Η πεταλούδα, ο κήρυκας, η αστερόσκονη, συνέχεια. Φόρεσε το πρόσωπό σου να διασχίσουμε την ομίχλη, πριν χάσουμε το δρόμο. 

//Χέρια πιασμένα σε θερινά σινεμά. Στο βάθος το λιμάνι// 

 Κάποια βραδιά μου φάνηκε πως πέρασα δίπλα από τ' άλμπουρα. Ήταν τότε που έβγαζα βόλτα τους γλάρους.Θαλασσόνερο να πιω να συνέλθω. Σου γράφω πάλι με τ΄αριστερό. Σβήσε σου ψιθυρίζω. Σβήσε τα γράμματα από μέσα μου. Ποιος ξέρει αν θα μπορέσουν να μας κρατήσουν ζωντανούς 

// "δε βαριέσαι", θα γίνω κι εγώ (;), έχω γίνει κι εγώ (;) κομμάτι του "δε βαριέσαι";// 

Τα βράδια ψάχνω γωνιά να κοιμηθώ, μέσα στα συρτάρια, πάνω στη βιβλιοθήκη απέναντί σου, στα κουτιά, στα χρώματα. Ανακατεύω μεθυσμένη την έλλειψή σου, μ' ένα ξύλο που βρήκα πρόχειρο, μπας και αραιώσει. Πόση ερημιά μπορεί ν' αποθηκεύσει κάποιος; Όταν ακουμπώ τα χείλη στο λαιμό σου πιάνω πια λιμάνι, βράδυ Αυγούστου με μαύρο φουστάνι. Ακούω τη φωνή σου να σκέφτεται και παρακαλώ ένα παραπάτημα, ένα παραστράτημα, υφάδι της Ιθάκης