Το ίδιο βράδυ που τον γνώρισε ονειρεύτηκε. Ένα όνειρο παράξενο, πρώτη φορά: Βάδιζαν σε παράλληλες τροχιές. Ανάμεσά τους ασυλλόγιστα "χτες", αβέβαια "αύριο", ένας ολόκληρος κόσμος από αντιρρήσεις, αντιφάσεις, ατυχείς συμπτώσεις, απίθανες και κυρίαρχες.
Βάδιζαν σε μια παράλληλη μετεώρηση. Έβλεπε μοναχά τα χέρια του, σε μια προσπάθεια εγκαρτέρησης και προσμονής. Τα μάτια τα μάντευε -διάπλατα, ερευνητικά, πέρα από εκείνη, περνούσαν παράξενα μέσα της. Σάμπως να 'πεσε αναπάντεχα πάνω τους εκείνη, ανίδεη και φοβισμένη και να τους έκλεισε τους ορίζοντες. Μονάχα μια στιγμή. Κι ύστερα πάλι, τα χέρια ανυπόμονα, κυρίαρχα, άνοιξαν δρόμους.
Εκείνη, ζύγιαζε το βάρος με τα χέρια απλωτά, δυο λαχτάρες ανέκφραστες, προχωρούσε, αφηνόταν.
Εκεί, σε μια δύσκολη καμπή του δρόμου, τα δάχτυλα ένωσαν. Μια στιγμή μονάχα και ρίζωσαν, άπλωσαν γεφύρια. Μια στιγμή μονάχα και πέρασαν αντίκρυ μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου