θ' ανέβω σε γαλέρα ισπανική,
 μια απ' αυτές που σεργιανούν κάθε βράδυ στα όνειρά μου
 να δραπετεύσω χωρίς θυσίες, ανθρωποθυσίες και ανταλλάγματα 
ίσως με βρεις μέσα σε ξένες λέξεις, χωρίς ρίμα και ειρμό να νοσταλγώ κάποιον προαιώνιο θεό 
που δε θα μου δίνει πια τρόπο να πω όσα θέλω
 χωρίς πρώτα να πνιγώ στην καταιγίδα μου

-αναίρεση της θυσίας

όμως τότε δεν θα 'χει πια αξία

ή σημασία-

κι έχω δει τον ορίζοντα στο σκοτάδι 
από τότε που κοιμόμουν νωρίς όχι από κούραση 
αλλά γιατί στην τσέπη της πιτζάμας είχα το εισιτήριο εισόδου σε παράξενες συζητήσεις
 με αβέβαιο μέλλον και πρόσωπα θαμπά με μάτια τόσο τραγικά 
που χρόνια τώρα προσφέρουν το ρίγος της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας τους
 υποδεικνύοντας με δάχτυλο αυστηρό όσα δεν τολμήσαμε και το μετανιώσαμε 
και που δεν μπορείς πια να τα χαρακτηρίσεις μεγάλα ή μικρά
αφού αρκέστηκαν μόνο σε υπέροχα χαμένες σκέψεις 
και τώρα δεν διαλέγω άλλο ύπνο γιατί δίνει ύπουλα συγχώρεση

και αγαπώ τις λέξεις που γίνονται ζωή να σωθούν

κλικ