αυτή αγαπούσε τη θάλασσα' της άρεσε να κολυμπά γυμνή στην αγκαλιά του κι ένα τραγούδι δικό της, που δεν του το μάθαινε, ένα τραγούδι με πολλά ρο και αχ και κλάμα βαθύ, λυτρωτικό και σαν γέλιο τρελό π' ακουγόταν στο τέλος, παιδικό σχεδόν, που τον προκαλούσε: "πιάσε με αν μπορείς", κι αυτός χωνόταν μαζί της στη θάλασσα και την άρπαζε, ήθελε κάθε στιγμή να της κάνει έρωτα, κάθε στιγμή που ήσαν μαζί, στο δρόμο, στο σπίτι, στο λεωφορείο μια φορά- κι αυτό την είχε κάνει έξαλλη- όμως τώρα φώναζε μες στο νερό τ' όνομά της, κι αυτή του απαντούσε με μισές λέξεις, λαχανιασμένη, με τα χέρια μπλεγμένα στο λαιμό του, και το στόμα της στ' αλμυρά του μαλλιά, σε μια σιωπή σπασμένη σε άναρθρες φράσεις και φωνήεντα κομμένα και σύμφωνα που έλεγαν μόνο "ποιος είσαι εσύ που λεηλατείς τη ζωή μου;" ανάμεσα σε όνειρο κι εφιάλτη, μπροστά στα μάτια των αγνώστων που μεθυσμένα και άγρυπνα τους έψαχναν, βαθιά στο μυαλό τους, με το χέρι σ΄ένα ακίνητο πυρ...