Όταν δε σου γράφω νιώθω μισή, σου το έχω πει? 
Τελικά είναι ο εγωισμός μου που με σπρώχνει, να σου γράφω μήπως και γίνω ολόκληρη, μέσα από μια δαιμονική εξομολόγηση, που τα πάντα λείπουν και τα πάντα περισσεύουν, σε πληρότητα με τοίχους και πατώματα, αλλά χωρίς ταβάνι, χωρίς πόρτα. 
Απλουστεύω την ψυχή μου, ξαπλώνω στο πάτωμα μέχρι να πονέσει η πλάτη και να πυκνώσει ο αέρας, μέχρι να πάρει το περίγραμμά σου, αντικατοπτρισμός στη δική μου έρημο. Ο ήχος στη διαδοχή των σκέψεων γυάλινος και κάποιες φορές με ξεγελά με μορφή κρυστάλλινου ποτηριού που το μισογεμίζω με νερό και βουτώντας το δάχτυλο, ζωγραφίζω στο χείλος του τις ανάσες μας. 
Άθλια η παράστασή μου ε; ίσως γιατί δεν έχει ίχνος παράστασης, ρόλου και γραμμών. Καμιά ευθεία και η τεθλασμένη σπάζει με θόρυβο σε αχόρταγο ξέσπασμα, που μένει πάντα πεινασμένο, όπως εκείνες οι φωτογραφίες με την λάμψη της άμμου, που εντυπωσιάζουν στιγμιαία, όμως δεν παύουν να είναι άμμος.
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ισορροπήσω, το ξέγραψα όταν με είδα να ρέω έξω από τα σύνορα του εαυτού μου, δραπετεύοντας από τον χειρότερο δυνάστη μου, εμένα. Φωνάζω πια σε διαπασών, χωρίς ήχο, σαστισμένη οπαδός σου, που παλεύει να σε κατακτήσει. Θέλω να γυρίσω τη ζωή μου ανάποδα, να σε πείσω πως έπρεπε να ξεκινήσει ακριβώς στο σημείο που σ' αντίκρισα- πως να συγκριθεί η γέννα της ψυχής μ' αυτή του σώματος; 
Παιχνίδι για δυο παίχτες, χωρίς κανόνες,  με άγνοια νόμου και με άμετρη επιθυμία να εξαρτηθώ απ' το κορμί σου, σε μανιακή επιδίωξη ικανοποίησης κάθε επιθυμίας σου, χρεωμένη από άγρια πλεονεξία για κολύμπι σε αναστατωμένο ωκεανό αισθήσεων, για τις οποίες γίνεσαι αφορμή κι αιτία. Κάθε που βραδιάζει απορροφούν το σκοτάδι και γίνονται πυκνόρευστες, υπόγειες λάβες, σε αναμονή έκρηξης. Ηδονική η σκέψη της ματιάς σου ν' αγγίζει τις λέξεις μου, που τις ζηλεύω φριχτά γι΄αυτό-η ιδιοτέλεια στο αποκορύφωμά της-