Μετά το λιμάνι η ανηφόρα στο σκοτάδι. 
Ακροβατικός δρόμος, επικίνδυνα χαραγμένος, οδηγούσε αποκλειστικά σ' εσένα.
Ακμές, αιχμές, πληγές, ανακατεμένες με αίμα ρευστό σε ρυθμό ρεμπέτικο, παλιό. 
Πόδια γυμνά, στόμα στεγνό, τρικυμία στεριανή
Το κοντά δεν ορίζεται από τα μέτρα πια
μα από το λύγισμα των ποδιών και τη γεύση του μελιού στο στόμα
Να κολλούν φιλιά, χαμόγελα και λόγια
στις χορδές μιας κιθάρας που αγκαλιά με μαθαίνεις να παίζω
με τη γλώσσα και τα χείλη σε συλλαβές ασύλληπτα ακατάληπτες 
νιογέννητα παιδιά του σκοταδιού και του ήλιου μας
που μόνα τους θα σταθούν όρθια σ' αυτή την αγάπη
να μας πάρουν απ' το χέρι
μια χαραυγή που καταλήγει επιτέλους σε ανατολή.