Μια μέρα με πήρε από το χέρι, να περπατήσουμε στο μεγάλο παραλιακό δρόμο. Τα κύματα έσπαγαν πάνω στα βότσαλα. Μείναμε όλο το απομεσήμερο στην παραλία, πίσω από τις τραβηγμένες βάρκες. Ύστερα πήγαμε σ΄ένα μικρό ξενοδοχείο, ακριβώς μπροστά στη θάλασσα. Ήταν παράξενα, πρώτη φορά πήγαινα μαζί με κάποιον σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Δεν έμοιαζε ολότελα πραγματικό.

Όλο το απόγευμα μείναμε καθισμένοι στο κρεβάτι να μιλάμε, με κάθε τρόπο. Μου έλεγε για τα ταξίδια του, τα χρώματα που σαλπάριζαν μέσα από το υπόγειο. Μου έλεγε πως θα μπορούσα να πάω κι εγώ μαζί του, πως θα διασχίζαμε αυτή την Σαχάρα μπροστά μας. Θα μου ζωγράφιζε μια όαση. Δεν ξέρω τι έγινε και άρχισε να με φιλά στα χέρια και ύστερα στο στόμα. Ίσως να ήξερε τι έκανε, ίσως και όχι, γιατί  γιατί αυτό που ένιωθα πιο έντονα κι από την αφή του, ήταν ένα σχεδόν σαγηνεύτηκα οδυνηρό δέσιμο πάνω μου. Θυμάμαι ακόμη το θόρυβο, έξω από το παράθυρο, που έκαναν τα φυλλαράκια του φεγγαριού καθώς σάλευαν στον άνεμο....