Της έπιασε το χέρι και την τράβηξε πάνω του. Με τον κόσμο στο πεζοδρόμιο να τρέχει δίπλα τους. Με την ανοιγμένη ομπρέλα να γέρνει απ' τον αέρα στο πλάι.Και την φίλησε στο στόμα. Αφέθηκε. Δεν μπορείς να μετρήσεις διάρκεια σ΄αυτά. Όταν τραβήχτηκε...

"Το φιλί σου είναι ακριβώς όπως τότε", σ' έναν ψίθυρο βουτηγμένο στην έκπληξη

"Κι εσένα αγάπη μου, κι εσένα" έκανε αυτός

Την ξανατράβηξε πάνω του και βύθισε το πρόσωπό του στο λαιμό της, ανάμεσα στα μαλλιά και τότε, το θυμάται ολοκάθαρα, ένιωσε πως βλέπει εκεί όπου την φιλούσε, πολλά μικρά κόκκινα τριαντάφυλλα. Κατακόκκινα και ματωμένα. Λες και γέμισε ο κόσμος από την πορφυρή τους εικόνα, στο βυθό των ματιών της, εκεί που η έξω όραση στρέφεται προς τα μέσα.

Τη νύχτα εκείνη, δεν κοιμήθηκε καθόλου. Ελάχιστη και γυμνή, χωρίς την παρουσία του, ζούσε μόνο στη γεύση του φιλιού του, που τραβούσε το δέρμα, πονούσε τις ρίζες των αγγείων, τον ώμο που την ακούμπησαν τα χείλη του, μέχρι τα κόκαλα βαθιά, κατακόκκινος πόνος, σαν τα τριαντάφυλλα την ώρα του βροχερού φιλιού, εμφανίστηκε και τύπωσε την αλλόκοτη εικόνα του πάνω στην σάρκα της.

Υπάρχουν δοξάρια που αρνούνται να παίξουν σε άλλα χέρια κι αυτή το ένιωθε, η μουσική της τελείωνε σ΄ αυτόν τον άντρα. 

για σένα