Το γλυπτό

Ένα ελαφρύ βοριαδάκι
που ανατριχιάζει το δέρμα σου το απαλό.
Κι ενώ διστάζω λιγάκι
ερωτευμένη ξανά σε φιλώ.

Δυνατός, σαν του ήλιου το φως
μ’ αγκαλιάζεις σφιχτά, με τα μάτια ανοιχτά.
Με κοιτάς, σαν δικό σου γλυπτό
και κρατάει όλο αυτό μόνο ένα λεπτό.

Όμως, αυτή η στιγμή μας
έγινε αστέρι και λάμπει για πάντα εκεί.
Είναι το φως της ψυχής μας
και πλημμυρίζει με μια μουσική.