Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017







δεν θέλω λέξεις 

η συγκίνηση είναι
και τη στιγμή που την αγγίζεις
μάλλον σε αγγίζει
χάνεται σαν πομφόλυγα

η συγκίνηση της γυναίκας

μιας γυναίκας
που μπορεί να σε διαβάζει
και να σε επιθυμεί

με έχεις ντύσει ήδη με πολλά

σε γοητεύει η ομίχλη
και ζυγίζεις τη δική σου εικόνα με το σταγονόμετρο

έχεις ήδη εκτεθεί απέναντί μου

τι φοβάσαι;


η ομίχλη έχει ένα σημαντικό μείον

δε διαθέτει αφή
και μ' εσένα ξέρω πως έχω ανάγκη να σ΄αγγίξω
ακόμη και με τα μάτια κλειστά, χωρίς να σε βλέπω πως είσαι

δε φοβάμαι εσένα

σου είπα. εκτείθεμαι στους ανθρώπους
και δεν έχω απορριφθεί
τον εαυτό μου και τ' αυστηρά μέτρα του φοβάμαι

αναρωτιέμαι τι να σε κάνω


εσύ φοβάσαι 

εγώ σε φοβάμαι

















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου